Historia Fizjoterapii

Konfucjusz (VI/V w. p.n.e.) w swym systemie filozoficznym zwrócił uwagę na związek między odpowiednim ułożeniem ciała a uzyskiwanymi efektami profilaktycznymi i leczniczymi. Także starohinduska joga widziała w ćwiczeniach gimnastycznych i oddechowych środek do osiągnięcia równowagi psychofizycznej i lepszej wydolności organizmu. W Europie jako pierwszy, grecki lekarz Hipokrates (V/IV w. p.n.e.) zalecał gimnastykę obok codziennej higieny i prawidłowej diety. Rzymski lekarz greckiego pochodzeniaAsklepiades z Bitynii (ok. 129-56 p.n.e.) w terapii stosował masaże i kąpiele. W starożytnym Rzymie Galen pisał o wpływie gimnastyki na rozwój ciała. Opisał i usystematyzował wady postawy (skolioza, kifoza, lordoza). W czasach nowożytnych w XIX w. nastąpił szybki rozwój tzw. gimnastyki leczniczej, od której wywodzi się pojęcie fizjoterapii (pojęcie rehabilitacji wprowadzono dopiero na początku XX w.). Od lat 40. XX w. obserwuje się dynamiczny rozwój metod fizjoterapeutycznych (terapia manualna, NDT-Bobath, Vojta, PNF, CIM, łańcuchy mięśniowe GDS i inne), a rozwój techniczny umożliwia powstawanie nowych techniki fizykoterapii (np. terapia falą uderzeniową) i jej wspieranie np. robotami rehabilitacyjnymi. Powstaje coraz więcej badań naukowych w tym obszarze, czyniąc fizjoterapię samodzielną dziedziną nauki. Ze względu na rosnącą złożoność oddziaływań oraz potrzebę węższej specjalizacji coraz częściej postuluje się wyodrębnienie fizjoterapii neurologicznej, fizjoterapii pediatrycznej, fizjoterapii geriatrycznej oraz fizjoterapii sportowej.