Archiwum 14 stycznia 2016


sty 14 2016 Ugniatanie
Komentarze: 0

Ugniatanie

Ugniatanie chwyt, który cechuje również masaż relaksacyjny. Ugniatanie spełnia dwie funkcje: przepychającą krew i chłonkę z naczyń obwodowo leżących do centralnych i ssącą (wytworzenie próżni w miejscu ugniatanym, która po zwolnieniu ucisku zasysa krew i chłonkę z naczyń leżących obwodowo w stosunku do miejsca masowanego). Ugniatanie wypycha z tkanek substancje, które zostały wyzwolone wskutek rozcierania. Usuwając z tkanek substancje zużyte, tworzy w nich miejsce dla substancji odżywczych. Technikę tę zaleca się przeważnie w celu intensywnego pobudzenia mięśni. W następstwie zabiegu zwiększa się napięcie i zdolność do sprawnego kurczenia się włókien mięśniowych oraz następuje lepsze odżywienie tkanek. Ugniatanie, łącznie z prowadzonymi kompleksowo ćwiczeniami ruchowymi i elektrostymulacją, ma szerokie zastosowanie w leczeniu niedowładów i porażeń neurogennych oraz zaników mięśniowych z nieczynności. Mięśnie zmęczone wysiłkiem fizycznym powracają szybciej po wykonaniu ugniatania do stanu wyjściowego. Z tego powodu ugniatanie to bardzo przydatny chwyt stosowany również w masażu sportowym Wrocław. Ugniatanie, podobnie jak rozcieranie, powoduje przyrost tkanki mięśniowej, wzrost siły i wytrzymałości mięśni. Należy jednak pamiętać, że zbyt mocno i często wykonywane ugniatanie prowadzi najpierw do przyrostu tkanki mięśniowej, potem do jej przerostu, a następnie zwiotczenia.

Pod wpływem ugniatania naczynia krwionośne chwilowo się kurczą, aby potem gwałtownie się rozszerzyć i przepuścić przez swoje światło większą ilość krwi niż przed masażem. Dlatego ugniatanie u ludzi ze skłonnościami do krwotoków jest przeciwwskazaniem.

Wskazania obejmują nie tylko choroby mięśni, ale również głębokie blizny, zrosty w powięziach i ścięgnach.

Przy wykonywaniu ugniatań należy pamiętać, że każdą grupę mięśniową traktujemy jak oddzielną wiązkę. Jeżeli dużych mięśni nie możemy objąć rękami, dzielimy je na mniejsze wiązki zgodnie z przebiegiem włókien mięśniowych (np. mięsień czworoboczny). Ugniatanie wykonujemy od przyczepu dalszego mięśnia do przyczepu bliższego, kończąc ugniatanie głaskaniem.

Technikę ugniatania wykonujemy w tempie 40-50 ruchów na minutę.

ania01 : :
sty 14 2016 Masaż klasyczny - zasady
Komentarze: 0

Masaż klasyczny- zasady

Istnieją zasady, które masażysta powinien przestrzegać, wykonując masaż.

Przed rozpoczęciem masażu należy przeprowadzić wywiad z pacjentem.

Masaż stosujemy zgodnie z kierunkiem przepływu krwi żylnej.

Zabieg należy stosować zgodnie ze wskazaniami i przeciwwkazaniami.

Czas trwania masażu uzależnia się od:

-rodzaju schorzenia,

-wielkości powierzchni masowanej,

-aktualnego stanu zdrowia pacjenta,

-tego, który jest to zabieg z kolei,

Uwzględniając powyższe, masaż jednej części ciała nie powinien trwać krócej niż 10 min, masaż ogólny 45-60 min, stosowany z gimnastyką może przekroczyć nawet 70 min. Im większy obszar ciała masujemy u tego samego pacjenta, tym krótszy jest czas trwania masażu poszczególnych części ciała.

Siła masażu rośnie ze wzrostem liczby wykonywanych zabiegów z uwzględnieniem reakcji pacjenta. Reakcja ta uzależniona jest od:

wieku - niemowlęta wymagają masażu bardzo delikatnego, dzieci do lat 15 – masażu średniej mocy, osoby w wieku 15-40 – lat masażu mocnego, osoby po 40 roku życia – masażu średniej mocy;

płci - kobiety wymagają łagodniejszego masażu niż mężczyźni;

zawodu - pracowników fizycznych masujemy mocniej niż pracowników umysłowych;

budowy ciała - typ asteniczny (leptosomatyczny), osobnik szczupły, wysoki – wymaga łagodnego, dłużej trwającego masażu, typ atletyczny – wymaga masażu średniej mocy do granicy bólu, typ pykniczny z przewagą tkanki łącznej i tłuszczowej – wymaga masażu średniej mocy z możliwością przekroczenia granicy bólu;

stanu zdrowia pacjenta - w stanach podostrych masujemy delikatniej, w stanach przewlekłych – mocniej.

Ponieważ masaż ingeruje w procesy fizjologiczne zachodzące w organizmie, pacjent powinien odpocząć po zabiegu 15-20 min.

Należy pouczyć pacjenta, że nie jest wskazane gwałtowne oziębienie ciała bezpośrednio po masażu.

W związku z reakcją organizmu na masaż należy poinformować pacjenta, że po pierwszych trzech (do pięciu) zabiegach może odczuwać pozorne pogorszenie stanu zdrowia.

Jako podstawowa seria zabiegów masażu klasycznego przyjęta jest liczba dziesięć. Jednakże w zależności od efektu leczniczego ilość zabiegów może zostać zwiększona do 50. Należy jednak pamiętać, że po 30 zabiegach powinno się zrobić kilkudniową przerwę, aby odzwyczaić organizm od masażu.

Jeżeli nie ma przeciwwskazań (np. choroby serca) masaż można wykonywać codziennie. Zaleca się, aby trzy ostatnie zabiegi w serii były wykonywane co drugi dzień celem stopniowego odzwyczajania organizmu od masażu.

Każdy chwyt masażu powtarzamy minimum dwukrotnie.

Nie jest wskazane przerywanie wykonywanego chwytu. Chwyt przerwany w trakcie jego wykonywania musi być powtórzony.

Całkowicie przerwany zabieg masażu nie może być kontynuowany, lecz musi być rozpoczęty od nowa.

Istotną sprawą jest prowadzenie dokumentacji pacjentów, która pozwoli na ocenę skuteczności zastosowanego leczenia.

ania01 : :
sty 14 2016 Historia Fizjoterapii
Komentarze: 0

Historia Fizjoterapii

Konfucjusz (VI/V w. p.n.e.) w swym systemie filozoficznym zwrócił uwagę na związek między odpowiednim ułożeniem ciała a uzyskiwanymi efektami profilaktycznymi i leczniczymi. Także starohinduska joga widziała w ćwiczeniach gimnastycznych i oddechowych środek do osiągnięcia równowagi psychofizycznej i lepszej wydolności organizmu. W Europie jako pierwszy, grecki lekarz Hipokrates (V/IV w. p.n.e.) zalecał gimnastykę obok codziennej higieny i prawidłowej diety. Rzymski lekarz greckiego pochodzeniaAsklepiades z Bitynii (ok. 129-56 p.n.e.) w terapii stosował masaże i kąpiele. W starożytnym Rzymie Galen pisał o wpływie gimnastyki na rozwój ciała. Opisał i usystematyzował wady postawy (skoliozakifozalordoza). W czasach nowożytnych w XIX w. nastąpił szybki rozwój tzw. gimnastyki leczniczej, od której wywodzi się pojęcie fizjoterapii (pojęcie rehabilitacji wprowadzono dopiero na początku XX w.). Od lat 40. XX w. obserwuje się dynamiczny rozwój metod fizjoterapeutycznych (terapia manualna, NDT-Bobath, Vojta, PNF, CIM, łańcuchy mięśniowe GDS i inne), a rozwój techniczny umożliwia powstawanie nowych techniki fizykoterapii (np. terapia falą uderzeniową) i jej wspieranie np. robotami rehabilitacyjnymi. Powstaje coraz więcej badań naukowych w tym obszarze, czyniąc fizjoterapię samodzielną dziedziną nauki. Ze względu na rosnącą złożoność oddziaływań oraz potrzebę węższej specjalizacji coraz częściej postuluje się wyodrębnienie fizjoterapii neurologicznej, fizjoterapii pediatrycznej, fizjoterapii geriatrycznej oraz fizjoterapii sportowej.

ania01 : :
sty 14 2016 Fizjoterapia
Komentarze: 0

Fizjoterapia

Fizjoterapia (ang. physical therapy, physiotherapy, PT) jest pojęciem nierozerwalnie związanym z "rehabilitacją medyczną". Przez fizjoterapię rozumie się zespół metod leczniczych wykorzystujących zjawisko reaktywności organizmu na bodźce. Specjalistami z zakresu stosowania fizjoterapii są fizjoterapeuci.

Rozróżnia się następujące działy fizjoterapii:

balneoterapię klimatoterapię hydroterapię kinezyterapię terapię manualną masaż leczniczy ergoterapię fizykoterapię.

Celem fizjoterapii jest zapobieganie postępowi i nawrotom choroby, usuwanie różnych dolegliwości i przywracanie sprawności fizycznej.

ania01 : :
sty 14 2016 Historia masażu
Komentarze: 0

Historia masażu

Historia masażu wywodzi się ze starożytności, kiedy to był on uzupełnieniem obrzędów religijnych, a z czasem części oddziaływań medycyny ludowej. Zapoczątkowany w Indiach i Chinach, stanowił naturalną metodę leczniczą. Już Hipokrates, a potem Celsus i Galena wskazywali na wykorzystanie masażu w poszczególnych jednostkach chorobowych. W Starożytnej Grecji masowano sportowców przed zawodami, aby natłuścić ich ciała oliwką. Ponieważ w Średniowieczu nastąpił zastój nauk medycznych, również i masaż przestał być powszechnie stosowany.

W XVI wieku techniką masażu zajął się francuski lekarz Ambroży Paré. W wyniku badań nad fizjologią masażu oraz w oparciu o obserwację pozytywnych skutków masażu u chorych po operacjach, w swojej pracy naukowej ogłosił on masaż jako oficjalną metodę leczenia.

Tym samym problemem zajmował się w XVII wieku lekarz Friedrich Hoffman (1600-1672). Opierając się na własnych badaniach i obserwacjach opracował program stosowania masażu w licznych przypadkach chorobowych.

W XIX wieku największy wkład w rozwój masażu leczniczego włożył szwedzki lekarz Per Henrik Ling (1776-1839). Został on współautorem „szwedzkiej gimnastyki”, w zakres której wchodzi masaż leczniczy. Zasady masażu ze wskazaniami i przeciwwskazaniami do jego wykonywania określił holenderski lekarz Johan Mezger (1839-1909). Powołał on do życia prawdziwą szkołę masażu klasycznego i uważany jest za autora „masażu naukowego”.

Istotny wpływ na rozpowszechnianie masażu miała również polska myśl naukowa. Dzięki publikacjom naukowym lekarza Izydora Zabłudowskiego masaż był traktowany na równi z innymi działami wiedzy medycznej.

Wraz z rozwojem fizjologii i neurofizjologii powstawały nowe metody masażu: segmentarny, limfatyczny, łącznotkankowy i okostnowy.

W Polsce wielu wybitnych fachowców z zakresu rehabilitacji leczniczej zajmuje się propagowaniem masażu, jednak program studiów medycznych jest w dalszym ciągu bardzo ubogi w elementy rehabilitacji i masażu.

ania01 : :
sty 14 2016 Definicja masażu
Komentarze: 0

Definicja masażu

Masaż – zabieg fizjoterapeutyczny polegający na sprężystym (nie plastycznym) odkształcaniu tkanek.

Masaż – jest to zespół ruchów wywierających ucisk na tkanki i polega on na wykorzystaniu przez masażystę określonych ruchów w określonym tempie i z odpowiednią siłą zgodnie z przebiegiem mięśni, tkanek, naczyń krwionośnych i limfatycznych, od ich obwodu do serca. Masaż powinien być wykonywany rytmicznie, bez rozciągania skóry nieuzbrojoną ręką.

Masaż może mieć cele leczniczerelaksacyjne lub przygotowywać mięśnie do wysiłku.

ania01 : :